വിരഹം....

വേനല്‍ മഴയില്‍
കുതിര്‍ന്ന സ്വപ്നം....
എന്തിനോ വിടര്‍ന്ന
പനിനീര്‍ നീളും വഴികളില്‍
ചിതറിയപ്പോള്‍.....
ആരോ പിറുപിറുത്തു,
'വിരഹം'.....

പ്രണയം...

ശരറാന്തല്‍ ഉടഞ്ഞ ഇരുട്ടില്‍
രൂപമില്ലാത്ത സാമീപ്യം
ഭൂമിയുടെ നിശാവസ്ത്രത്തില്‍
ഒളിപ്പിച്ച സ്നേഹം സമ്മാനിച്ചു...
നിശബ്തതയാല്‍ മനം നിറഞ്ഞപ്പോള്‍
ഒരൊഴിഞ്ഞ സമ്മാനം വിതുമ്പി...
രാത്രി അതിനു പേരിട്ടു- 'പ്രണയം'

വെളുത്ത മരണം ...

ആത്മാവിന്റെ വശ്യതകളിലെവിടെയോ

നഷ്ടമായ ഓര്‍മ്മകള്‍ പുനര്‍ജനിക്കുമ്പോള്‍

ഹൃദയ നൊമ്പരത്തിന്‍ മൗനം

മനസ്സിനെ കല്ലരകല്‍ക്കരികിലെത്തിച്ചു.

മണ്ണിനോടിണങ്ങി കഴിയുന്ന

വയലറ്റ് പുഷ്പങ്ങള്‍ എന്നെ

നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നു.....

എന്റെ നിരാലംബമായ വികാരങ്ങളിലും

ഏകാന്തമായ ചുംബനങ്ങളിലും

മൌനമായ കണ്ണുനീരിലും

മരണം മണക്കുന്നു...

മരണത്തെ പ്രണയിച്ചാല്‍

മനസ്സില്‍വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്ന സ്നേഹം

സ്വതന്ത്രമാകുമെന്നു കാതുകളില്‍ മുഴങ്ങുന്നു...

ഇനിയും നൊമ്പരപെട്ടാല്‍

മനസ്സിന്റെ താളം നിലയ്ക്കും.....

ഈ മരണത്തിനു വെളുത്ത നിറമാണ്...

ജീവിതത്തിനു കറുപ്പും.